"พี่หมีหนีคดี" (บทที่ 2)

 บทที่ 2

นักโทษกรงข้างๆ

ฉันไม่อยากติดคุกนะ หมีคิด ไม่เอานะ ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด ติดคุกต้องแย่แน่ๆเลย

"ของพวกนี้ไม่ใช่ของเราครับ" ใบมีดโกนกล่าว พวกเขาถูกจำกุมตัวมาที่โรงพัก "ดูสารรูปเราสิครับ จะไปเอายาจีนพวกนี้มาจากไหน"

"ยาจีน แกพูดเรื่องอะไร" ตำรวจถาม ที่หน้าอกเขาติดป้ายชื่อว่า จ่าโจ้

"จ่าครับ ของพวกนี้น่ะ ไม่ใช่ของผม" ใบมีดโกนกล่าวซ้ำ "พวกคุณก็ไม่มีหลักฐาน ตามมาตราที่หกสิบสองวรรคสามของพอรอบอการจับกุมในคดีอาญา เมื่อเป็นที่สาธารณะ เจ้าหน้าที่ไม่สามารถจับกุมโดยไร้หลักฐาน แม้จะมีหมายแจ้งก็ตาม..."

จ่าหน้างงไปชั่วขณะ เขาไม่รู้เรื่องเลย จริงๆไม่เห็นต้องบอกว่าวรรคไหนเลย เพราะเขางงตั้งแต่บรรทัดแล้ว

"และในรัฐธรรมนูญฉบับที่สามสิบหกซึ่งบังคับใช้ในวันที่สามมีนาคมปีสองหนึ่ง ระบุเอาไว้อย่างชัดเจนว่า..."

จ่าโจ้ไม่รู้เรื่องเลย เขาไม่รู้ว่าเป็นจริงหรือเปล่า วันนี้โรงพักไม่มีใครอยู่ด้วย ใครจะช่วยเขา เขาเรียนได้ที่โหล่ในโรงเรียนตำรวจ เพื่อนๆล้อเขาว่าตำรวจโง่ เขาบอกเพื่อนๆว่าก็ถูกแล้วนี่ เพื่อนๆเขาอึ้งๆไป เขาไม่รู้อยู่ดีว่าทำไม...

"...ถ้าหากเป็นเช่นนั้นจริง แล้วคุณยังไม่ปล่อยเราไป" ใบมีดโกนพูดวางท่าขึ้น "แล้วเจ้านายคุณกลับมา คุณจะถูกสอบวินัย และถอดถอนทันที"

"ปล่อยเราไปดีกว่าค่ะ" กรรไกรพูด

"ฉันไม่เชื่อเรื่องหลอกเด็กของพวกแกหรอก" จ่าโจ้กล่าว ตากลอกไปมา เหงื่อเริ่มตก "กฏหมายอะไร อย่ามาหลอกฉันนะ"

"ก็ตามใจ อีกเดี๋ยวผู้กำกับกลับมา คุณก็บอกเขาแบบนี้แล้วกัน" ใบมีดโกนกล่าว "แล้วก็เตรียมตัวคืนปืนคืนตราได้เลย"

ทันใดนั้นเอง ประตูก็เปิดออก ชายหน้าดุไว้หนวดก้าวเข้ามาในห้องสอบปากคำ จ่าโจ้ลุกขึ้นทำท่าตะเบ๊ะทันที

"สวัดดีครับผู้กำกับ"

"พวกนี้ใคร" ผู้กำกับถาม มองไปที่จ่าโจ้ที่ปากสั่นระริก ตัดสินใจว่าจะทำอย่างไรดี 

"พวกนี้คือ..."

"หือ... ใครล่ะ" ผู้กำกับถามย้ำ "เอ้าก็รีบพูดเข้าสิจ่า"

"เอ่อ พวกนี้คือ..." จ่าโจ้มองสลับไปมาระหว่างหมี หมูปิ้ง กรรไกร และใบมีดโกน "เพื่อนผมเองครับ พวกเขาแจ้งเบาะแสให้เรายึดของกลางมาจากตรอกเล้าไก่ครับ นี่ครับของกลาง..." จ่าโจ้ชี้ไปที่กล่องใส่ซองสีต่างๆซึ่งบรรจุยาเสพติด

ผู้กำกับมองอย่างลังเลครู่หนึ่งก่อนจะพูดขึ้นว่า "โอ้ ดีมาก เห็นแว้บแรกนึกว่าเป็นพวกค้ายาซะแล้ว"

"พูดจาหยาบคายอะไรอย่างนั้นคะ" กรรไกรพูดเสียงหวาน "ไม่ให้เกียรติเราเลย"

"โอ้ จริงๆด้วย ขอโทษๆ สุภาพสตรีสวยๆอย่างเธอจะมาค้ายาได้ยังไง"

"ใช่ค่ะ" กรรไกรพูด แล้วหัวเราะออกมาบ้าง "เราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าซองน้ำตาลๆนี่คืออะไร"

"เอาล่ะเชิญพวกคุณไปได้---"

"แต่ผมรู้ครับ!!!" หมีร้องออกมา "ซองนั้นเรียกว่าโคเคนครับ สีำน้ตาลคือสีหนังวัวครับ บอกเองลืมเองซะแล้วนะ กรรไกร" 

สองพี่น้องเอามือตบหน้าผากอย่างเซ็งเป็ด...

...................................................................................................

หลังจ่าโจ้ถูกผู้กำกับสั่งย้ายไปปัตตานี โทษฐานโง่เง่าผิดมนุษย์ หมี หมูปิ้ง กรรไกร และใบมีดโกน ก็ถูกจับกุมอยู่ในห้องขังเดียวกัน

ใบมีดโกนบ่นตลอดเวลา ในขณะที่กรรไกรใจเย็นลง และอธิบายให้หมี และหมูปิ้งฟังว่า นี่คือคุก และตำรวจต้องการจับพวกเขา คุกมีระบบอะไรอย่างไรบ้าง ถึงหมีจะรู้น้อย แต่ไม่ได้โง่ เขาเรียนรู้เร็วมากในขณะที่หมูปิ้งโง่อย่างกะหมา หมีรู้แล้วด้วยว่าห้ามทำสบู่หล่นพื้น แต่ไม่รู้เหตุผล และกรรไกรก็ไม่ยอมบอกเขา เขาคิดว่ากรรไกรและทุกคนโกรธเขาที่เขาทำความแตก ทั้งๆที่จะได้ปล่อยตัวอยู่แล้วเชียว

"ฉันขอโทษนะ ฉันไม่รู้นี่นา" หมีพูด

"อย่ามาพูดเลยไอบ้าเอ้ย" ใบมีดโกนกล่าวเซ็งๆ "กรรไกร เธอไปขุดไอ้พวกบ้านี่มาจากไหน... นี่จะต้องติดอีกนานแค่ไหนเนี่ย"

"ไม่นานเท่าเราหรอก" ชายที่อยู่ห้องขังข้างๆกล่าว 

"นายโดนข้อหาอะไร" ใบมีดโกนถาม

"ฆ่าคนตาย" ชายห้องขังข้างๆตอบ เขาอยู่รวมกับเพื่อนอีกสองคน 

"ฆ่าคนตายนี่ติดกี่วันหรอ" หมีถามกรรไกร ที่กระซิบคำตอบกลับไปอย่างใจเย็น หมีดีใจที่เขาไม่ต้องติดคุกตลอดชีวิต แต่ติดไม่กี่เดือน ...แต่จะว่าไป หมีก็ไม่อยากติดเลยแม้แต่ัวันเดียว หลายเดือนในคุกคงจะยาวนานมาก

"ฉันชื่อนัท นี่บลู และโน่นต๋อย โชคยังดีที่เราซ่อนเชือกด้ายกับตะขอไว้ในปาก เปียกน้ำลายเลย แต่แห้งแล้ว พวกฉันจะโยนเชือกไปให้ตะขอเกี่ยวเอากุญแจตรงโน้น แล้วลากเชือกกลับมา ไขห้อง แล้วออกไปจากที่บ้าๆนี่"

"แล้วนายมาบอกฉันทำไม" ใบมีดโกนถามนัท

"เพราะเราจะช่วยนายออกไปด้วยไง" ต๋อยพูดขึ้น หมี หมูปิ้ง และกรรไกรหันมาฟังการสนทนานี้ทันที

"แต่นายต้องช่วยเราด้วย" บลูกล่าว "เราอยู่ไกลเกินไป เหวี่ยงไม่ถึง เชือกมันยาวไม่พอ ต้องเหวี่ยงจากห้องขังนาย... เอาล่ะนายจะทำไหม ฉันจะได้ช่วยนายออกไปด้วย"

แน่ล่ะ ไม่มีใครอยากอยู่เป็นเดือนๆ ข่าวหนาหูเรื่องนักโทษถูกย้ายไปยังแดนโหดในเืรือนจำกลาง พวกเขาไม่มีใครอยากไปอยู่ที่นั่น

เงียบกันไปครู่หนึ่ง

"ตกลง" ใบมีดโกนบอกในที่สุด และรับเชือกด้ายที่เกี่ยวตะขอมา เขาโยนตะขอหลายครั้งและจับปลายเชือกไว้ ในที่สุดมันก็เกี่ยวห่วงกุญแจบนโต๊ะที่มีตำรวจหลับอยู่ ...เขาขยับตัว! 

ทว่า เขาเปลี่ยนท่านอนเท่านั้นเอง ใบมีดโกนลากกุญแจตกจากโต๊ะ เกิดเสียงดัง ..แต่ตำรวจยังคงหลับลึก 

กุญแจมาถึงหน้าซี่กรงในที่สุด กรรไกรกำลังจะเอื้อมมือไปหยิบเลยเชียวเมื่อบลูกล่าวว่า

"อยากให้มีรอยนิ้วมือติดหรือไงกัน... อย่าไปจับมัน ถ้าเกิดเราหนีไม่รอดพวกนายก็จะได้ติดคุกนานขึ้นน่ะสิ ให้เราจับแทนดีกว่า ยังไงเราก็ติดตลอดชีวิตอยู่แล้ว เอาเท้าเขี่ยมาให้เรา พอเราออกไปจากกรงนี่ได้ เราจะช่วยพวกนายออกมา แบบนี้ปลอดภัยกว่า"

กรรไกรทำตามนั้น หมีกับหมูปิ้งดูด้วยความตื่นเต้น พวกเขาจะได้ออกไปแล้ว...

นัทหยิบกุญเจขึ้นมาเมื่อมันถูกเตะไปหน้ากรงพวกเขา แล้วพวกเขาก็ออกมาได้ นัท บลู ต๋อย 

แต่แล้ว! ตำรวจคนหนึ่งก้าวเข้าประตูมาเห็นเข้าพอดี ร้องโวยวายเสียงดังจนเพื่อนที่หลับอยู่ตื่นขึ้น

"เฮ้ย มันจะหนีแล้ว ...อย่าหนีนะพวกแก อะ.. อย่า---"

นัทเข้าไปรวบตัวตำรวจที่พยายามจะชักปืน ส่วนบลู็ก็แย่งปืนมา 

ปัง ปังปัง

ภาพที่วุ่นวายหยุดลง ตำรวจตายคาที่ ลูกปืนเจาะกระโหลกเลือดสาดไปทั่ว หมีตกใจสุดขีด กรรไกรโผเ้ข้ากอดหมีที่ตาเบิกกว้างและหมูปิ้งก็ร้องโวยวายด้วยความกลัว

"รีบช่วยฉันออกไปเร็ว"

"เอ้าถือนี่ไว้ที ฉันจะไขกุญแจ" นัทและบลูส่งปืนให้ ปืนสองกระบอกกับกระบองเปื้อนเลือดที่พวกเขายึดมาจากตำรวจ

กรรไกรรับของมา หมูปิ้งเอาปืนไปเล่นทันที ส่วนใบมีดโกนคว้าปืนมาจากมือน้องสาว

"อย่าจับปืนแบบนั้น เดี๋ยวก็มีใครตายบ้างแหละ" พี่ชายร้องดุ

"ก็หนูไม่เคยนี่ จะไปรู้--- พวกแกทำอะไร" กรรไกรร้องเมื่อนัท บลู ต๋อยวิ่งหนีออกไป

ต่อยตะัโกนทิ้งท้ายว่า "ไปก่อนล่ะ... โชคดีนะ นักโทษฆ่าตำรวจตาย"

หมูปิ้งทำปืนหล่นพื้นดังปึก ที่ทาบอยู่กับอาวุธไม่ใช่อะไรนอกจากลายนิ้วมือของทุกคน ยกเว้นหมีคนเดียว...

.................................................................................

โปรดติดตามตอนต่อไป